Άρθρο Δ. Παυλακούδη: Δε θα υπάρχουν άνθρωποι με «Ειδικές Ανάγκες» αν κάποτε γίνουμε όλοι μας « Άνθρωποι»

Η 3^Η Δεκέμβρη σε όλο τον πλανήτη είναι αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία , ωστόσο είναι γεγονός πως σε πολλές χώρες της Γης , καθώς και στη χώρα μας επιβάλλεται να γίνουν πολλά και μεγάλα βήματα για να μπορούν οι συνάνθρωποί μας που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα όρασης ,

κινητικότητας  ή λοιπά σοβαρά προβλήματα υγείας να ζήσουν όπως πρέπει , δηλαδή ισότιμα και χωρίς λειτουργικά προβλήματα στην κοινωνία .Είναι επίσης γεγονός πως εκτός της βελτίωσης των υποδομών κάποια στιγμή πρέπει να δοθεί έμφαση και στην παιδεία , καθώς καθημερινά παρατηρούμε φαινόμενα ρατσισμού , κοινωνικής παθογένειας και αδιαφορίας χιλιάδων συμπολιτών μας προς τα άτομα με αναπηρία.

Ξεχνούν ορισμένοι  έννοιες όπως η ανθρωπιά , η αλληλεγγύη , ο αλληλοσεβασμός και η κοινωνική ισότητα , γι’ αυτό με λύπη επιστρέφω σ ’ένα θέμα που είχα θίξει και παλαιότερα , όμως δυστυχώς αν και μόλις χθες που ήταν η Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία (αν και αμφιβάλλω αν πολλοί το γνωρίζουν)  σήμερα επιβεβαιώνεται πως η πληγή παραμένει ανοιχτή… Αναφέρομαι στην αδιαφορία και την απάθεια ορισμένων προς τα ΑμΕΑ και γι’ αυτό βλέποντας σήμερα το πρωί  για χιλιοστή φορά αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ράμπα αναπήρων , αφιερώνω τα παρακάτω σε όλους αυτούς που σκοπίμως ή μη παραμελούν τους συνανθρώπους μας με Ειδικές Ικανότητες και όχι Ανάγκες…Πολλές φορές στην καθημερινή μας ζωή ξαφνιαζόμαστε δυσάρεστα με αφορμή διάφορα πράγματα ή συμπεριφορές που συναντούμε ή παρατηρούμε....

Καθημερινό φαινόμενο που αντικρίζεις όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης σου και δυστυχώς κάθε πόλης του κόσμου τούτου είναι η παντελής έλλειψη συνείδησης ορισμένων απέναντι στα Άτομα με αναπηρία. Όλες σχεδόν οι ράμπες αναπήρων από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι γεμάτες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα ακόμη κι αν μόλις χθες δίδασκες στους μαθητές σου πως « Απαγορεύεται να παρκάρουμε πάνω στις ράμπες για ΑμεΑ»…Απέτυχες δάσκαλε…

Άνθρωποι με κινητικά προβλήματα , χρόνιες παθήσεις , προβλήματα όρασης καθώς και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ή ακόμη και ηλικιωμένοι με αναπηρία ή γυναίκες με μωρά παιδιά στο καροτσάκι αναγκάζονται να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή τους διασχίζοντας το οδόστρωμα επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι και στενόμυαλοι γουστάρουν να παρκάρουν πάνω στη ράμπα αναπήρων αδιαφορώντας για το συνάνθρωπό τους . Βαριούνται να περπατήσουν 50 μέτρα προτιμώντας να κάνουν το κομμάτι τους ή δεν έχουν ενσυναίσθηση; ( Νέες λέξεις αλλά σταθερά παλιά μυαλά βλέπεις…)

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕ ΘΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΑΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΑ.

Επειδή όμως πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι επί γης έχουν συναισθήματα και κρίση θα τους αφιερώσω το παρακάτω απόσπασμα με την ευχή κάποτε να ξυπνήσουν και να ταρακουνηθούν προτού βρεθούν οι ίδιοι στη θέση όσων προκλητικά αγνοούν.

«Μια γριά , κατά τον κινέζικο μύθο, κάθε πρωί κουβαλούσε νερό στο σπίτι της από το κοντινό πηγάδι με δύο δοχεία δεμένα στις δύο άκρες ενός ξύλινου ραβδιού.

Το δεξί δοχείο ήταν γερό γι’ αυτό έφτανε πάντα γεμάτο ενώ το αριστερό ήταν ραγισμένο και έχανε το μισό και παραπάνω νερό του στη διαδρομή. «Δεν με πετάς να πάρεις ένα γερό να μη σπαταλάς το νερό σου για μένα το άχρηστο» της είπε μια μέρα το ραγισμένο δοχείο με παράπονο.

Εκείνη χαμογέλασε και έδειξε το δρόμο πίσω τους που στην αριστερή πλευρά ήταν γεμάτος λουλούδια. «Δεν είσαι άχρηστο, του είπε, γιατί χάρη σ’ εσένα φύτρωσαν αυτά τα λουλούδια. Το νερό που χάνεις δεν πάει καθόλου χαμένο».

 Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω ας αντικρίσετε κάποτε κύριοι που προκλητικά αδιαφορείτε όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο....Μπορεί να μην είμαστε όλοι ίδιοι αλλά καιρός να αντιληφθούμε απαξάπαντες πως κάποτε πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ!

Αν αναρωτιέστε γιατί επέλεξα να δημοσιεύσω τούτο το άρθρο στις 4 Δεκέμβρη και όχι στις 3 που είναι η Παγκόσμια Ημέρα…απλώς δεν έχετε παρά να βγείτε στο δρόμο και να δείτε πως πέραν όσων διαβάσατε χτες τίποτε δεν άλλαξε σήμερα... Ας σοβαρευτούμε!

Δημήτριος Χ. Παυλακούδης, Φιλόλογος- ΜΑ Μεσαιωνικής & Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ- Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Φανού Κιλκίς