Κι άλλα παρατηρητήρια!

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΔΕΝ είναι ανάξιοι όλοι οι δήμαρχοι. Είναι, στο κάτω-κάτω αιρετοί και…σεβασμός στη δημοκρατία. Όπως την παραλάβαμε, ενίοτε παραμορφωμένη έως αγνώριστη. ΔΗΜΑΡΧΟΙ, λοιπόν, χωρίς πολλούς παρατρεχάμενους, ωστόσο εξαρτημένοι απ’ το κόμμα και την παράταξη. Ακόμα κι όταν επιμένουν στο «ανεξάρτητος» που παραφορέθηκε και δεν λέει να πεταχτεί, όσο υπάρχουν κόμματα που λειτουργούν όπως λειτουργούν και «ιδεολογίες». ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, οι έντιμοι δήμαρχοι που δεν έτρεχαν σε γάμους και βαφτίσια δεν έχουν λόγους να αντιδρούν στο «παρατηρητήριο». Δεν θα στέκεται πάνω τους σαν μεγάλος αδελφός, ούτε θ’ αποφασίζει. Μας εξηγούν οι κυβερνώντες-μεταρρυθμιστές πως οι αποφάσεις θα παίρνονται απ’ τα δημοτικά συμβούλια (όπως πάντα), και οι «παρατηρητές» θα κρίνουν μόνο αν «βγαίνει ή δεν βγαίνει», οικονομικά, η δουλειά, αν μπορεί ο δήμος. Θα προλαβαίνει τις υπερβάσεις με ψαλιδίσματα, είτε θα εγκρίνει, αν όλα πάνε καλά. Για να πάψουν κάποιοι δήμαρχοι να ονειρεύονται. Να μη τους παροτρύνει το επιτελείο του δημάρχου για «έργα»…κομματιαστά με το αζημίωτο του ίδιου και των (αυλο)κολάκων του με τις σφραγίδες και την υπογραφή του. Μη…φαντασιώνονται οι επόμενοι πως θα συνεχίσουν τα «προσοδοφόρα» των προηγούμενων. Τέλος, μην έρχεται το εθνικό ταμείο σωτήρας και αρωγός, σβήστρα των ανομημάτων τους. ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι ο εθνικός προϋπολογισμός η διέξοδος για χρέη των δήμων και για «πρωτοβουλίες» των δημάρχων. Ούτε τα εθνικά μας ταμεία για ν’ αδειάζουν με απίθανα έργα και υπέρογκες δαπάνες. Γι αυτό κι έπρεπε να…εφευρεθεί το παρατηρητήριο που δεν υπήρχε και να (υπο)στηριχθεί τώρα που υπάρχει. ΚΑΙ ποιος θα τ’ αρνηθεί πως χρειαζόμαστε κι άλλα παρατηρητήρια που δεν υπήρξαν και βουλιάξαμε, μπήκαμε μέσα και χρεοκοπήσαμε; Δεν θα’ ταν υπερβολή, να είχαν τα νοσοκομεία τον «κόφτη» των δαπανών τους, τα σχολεία την επίβλεψη για άχρηστες δαπάνες εργαστηριακών οργάνων που δεν χρησιμοποίησαν ποτέ και τα νομαρχιακά «έργα» αναστολέα των υπερβάσεων και των προμηθειών. ΚΑΙ, βέβαια…αστειευόμαστε αναφερόμενοι στο παρελθόν. Γιατί; Γιατί, αν μιλούσες για ελεγκτικούς μηχανισμούς σε καιρούς συνδικαλιστικής τρέλας, ήσουν τρελός για δέσιμο. Κι αν κάτι ξεκινούσε, θα τέλειωνε με τη νίκη των συνδικαλιστών. Με τη…μπότα τους, περήφανα, πάνω στο σβέρκο του ηττημένου. ΤΩΡΑ που ξεθάρρεψε η σκέψη μπροστά στον πανικό της κρίσης, καιρός για…έλεγχο. Φρένο στις…ορέξεις και πρόληψη αμαρτιών. Χωρίς άφεση παλιών αμαρτιών, που τις πλήρωσαν αναμάρτητοι.